Pierwsze czytanie
Wj 22, 20-26
Tak mówi Pan: „Nie będziesz gnębił ani uciskał przybysza, bo wy sami byliście przybyszami w ziemi egipskiej. Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy ani sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i poskarżą Mi się, usłyszę ich skargę, rozpali się gniew mój, i wygubię was mieczem; i żony wasze będą wdowami, a dzieci wasze sierotami. Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek. Jeśli weźmiesz w zastaw płaszcz twego bliźniego, winieneś mu go oddać przed zachodem słońca, bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeśliby się on żalił przede Mną, usłyszę go, bo jestem litościwy”.
Refren psalmu responsoryjnego
Miłuję Ciebie, Panie, Mocy moja
Drugie czytanie
1 Tes 1, 5c-10
Bracia: Wiecie, jacy dla was byliśmy, przebywając wśród was. A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego, staliście się naśladowcami naszymi i Pana, tak że okazaliście się wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i Achai. Dzięki wam nauka Pańska stała się głośna nie tylko w Macedonii i Achai, ale wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać, tak że nawet nie potrzebujemy o tym mówić. Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios jego Syna, którego wskrzesił z martwych, Jezusa, naszego wybawcę od nadchodzącego gniewu.
Ewangelia
Mt 22, 34-40
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy”.
MYŚLI NA NIEDZIELĘ
Dzisiaj, Kościół nam przypomina streszczenie naszego „życiowego …” («Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy». Św. Mateusz i św. Marek wkładają te słowa w usta Jezusa Chrystusa; św. Łukasz w faryzeusza. Zawsze w formie dialogu. Prawdopodobnie zadawano Jezusowi wiele razy podobne pytania. Jezus odpowiada początkowymi słowami Shema: modlitwy złożonej w dwóch cytatów z Księgi Powtórzonego Prawa i jednego z Księgi Liczb, którą pobożni żydzi odmawiali co najmniej dwa razy dziennie: «Słuchaj Izraelu, Pan, twój Bóg (…)». Recytując ją ma się świadomość Boga w codziennych zajęciach, i jednocześnie przypomina to najważniejsze w tym życiu: Kochać Boga ponad wszystkich „bożków” a bliźniego jak siebie samego. Potem, po zakończeniu Ostatniej Wieczerzy, przykładem umywania nóg, Jezus ogłasza „nowe przykazanie”: kochać się jak On nas kocha, „bożą mocą”. Brakuje decyzji rzeczywistego praktykowania tego słodkiego przykazania – bardziej niż przykazanie jest to wzniesienie się ponad i umiejętność – w obejściu z innymi: osobami i rzeczami, w pracy i odpoczynku, duchowo i materialnie, gdyż wszystko jest dziełem Boga. Z drugiej strony, będąc nasyconym Miłością Boga, która przenika cały nasz byt, stajemy się zdolni odpowiedzieć „na sposób boski” tej Miłości. Bóg Miłosierny nie tylko usuwa grzech świata, ale też nas przebóstwia, jesteśmy „uczestnikami” (tylko Jezus jest Synem z natury) boskiej natury; jesteśmy synami Ojca w Synu przez Ducha Świętego. Święty Josemaría lubił mówić o „przebóstwieniu”, słowo które znajduje swoje korzenie u Ojców Kościoła. Na przykład, pisał św. Bazyli: «Tak jak ciała jasne i przezroczyste, kiedy otrzymują światło, zaczynają promieniować światłem przez się, tak promienieją ci, którzy zostali oświeceni przez Ducha. To implikuje dar łaski, radość nieskończoną obecności w Bogu… i cel najwyższy: Przebóstwienie». Pragnijmy tego!